is dat uitdagingen in relaties niet ontstaan omdat mensen bang zijn om kwetsbaar te zijn.
Iedereen is bang.
Om afgewezen te worden.
Niet leuk, slim, mooi of genoeg te zijn.
Of juist te veel te zijn, te veel te voelen, te veel te vragen.
Nee, wat in relaties voor pijn, afstand, onbegrip of eenzaamheid zorgt,
zijn de manieren waarop we die angst proberen te vermijden.
We trekken een harnas aan, bouwen een muurtje om ons heen.
Soms klinkt dat als: ‘Ja maar jij…’
Soms als: ‘Niets aan de hand hoor.’
Of als stil worden, controleren, afstand nemen.
We praten over wat er misgaat of beter moet,
maar niet over hoe we ons daarbij voelen.
Dat het pijn doet.
Dat we ons bang, onzeker of eenzaam voelen.
Niet omdat de ander het moet oplossen,
maar omdat het zwaarder is om er alleen mee te zijn.
Omdat je wilt voelen dat je partner er voor je is als je die nodig hebt.
Delen verbindt.
En zolang we dat niet doen,
zal vertrouwen, intimiteit en verbinding langzaam afnemen in de relatie.
De weg terug begint bij moed:
durven kijken naar wat je doet om niet te voelen.
En iets anders leren doen.
Zodat je open, aanwezig en zacht kunt blijven,
en écht kunt luisteren — ook als het spannend wordt.
In mijn praktijk help ik stellen die beschermingsreflex te herkennen
en weer contact te maken — met zichzelf en met elkaar.
→ Wil je weten hoe dat eruitziet in jouw relatie?
Plan een vrijblijvende kennismaking
